Joseph Wolpe urodził się 20 kwietnia 1915 roku w Johannesburgu, w Południowej Afryce, zmarł 4 grudnia 1997 roku w Los Angeles, Kalifornia. Joseph Wolpe był wybitnym amerykańskim psychiatrą i psychoterapeutą, uznawanym za jednego z pionierów terapii behawioralnej i jednym z czołowych specjalistów w dziedzinie terapii lęków i fobii.
Studiował medycynę na Uniwersytecie Witwatersrand w Johannesburgu. Następnie zdobył stopień doktora medycyny. Joseph Wolpe jest znany przede wszystkim ze swojego wkładu w rozwój terapii behawioralnej. Jego prace nad tym podejściem rozpoczęły się w latach 50. XX wieku, a jego główne osiągnięcia w tej dziedzinie obejmują opracowanie technik ekspozycji i systematycznej desensytyzacji, które stały się kluczowymi narzędziami w leczeniu lęków, fobii i zaburzeń lękowych.
Podczas II wojny światowej, pracując jako lekarz wojskowy, używał terapii psychoanalitycznej w leczeniu żołnierzy cierpiących na nerwicę wojenną. Jednakże, z uwagi na brak postępów w leczeniu tym podejściem, rozpoczął poszukiwania przyczyn tego zaburzenia oraz nowych metod jego terapii. Stworzył koncepcję wzajemnego hamowania jednej reakcji przez inną, sprzeczną z nią reakcją, a na tej podstawie opracował metodę terapii behawioralnej lęków znana jako systematyczna desensytyzacja.
Wolpe rozwijał terapię ekspozycyjną, w której pacjent jest stopniowo narażany na sytuacje wywołujące lęk w kontrolowanych warunkach, co pomaga mu przezwyciężyć swoje lęki. Jednym z jego ważnych wkładów jest opracowanie techniki desensytyzacji, która polega na stopniowym przyzwyczajaniu pacjenta do źródła lęku poprzez stopniowe eksponowanie go na coraz bardziej stresujące sytuacje.
Jego prace miały ogromny wpływ na rozwój psychoterapii i stały się podstawą dla wielu terapii behawioralnych stosowanych w leczeniu różnych zaburzeń, w szczególności zaburzeń lękowych i fobii, a jego dziedzictwo w dziedzinie psychoterapii behawioralnej pozostaje nadal ważne i wpływowe.