Donald Woods Winnicott urodził się 7 kwietnia 1896 roku w Plymouth w Anglii. Był wybitnym brytyjskim pediatrą, psychoanalitykiem i psychoterapeutą dziecięcym. Jego prace i teorie miały ogromny wpływ na rozwój psychologii i psychoanalizy dziecięcej. Podczas I wojny światowej Winnicott służył jako chirurg w Royal Navy. Po wojnie wrócił do nauki i ukończył studia medyczne na University of Cambridge, a następnie specjalizował się w pediatrii na St Bartholomew’s Hospital Medical College w Londynie. Specjalizował się w pediatrii, co pozwoliło mu nawiązać bliski kontakt z dziećmi i ich rodzicami, co stało się fundamentem jego późniejszych prac teoretycznych. Jako młody lekarz zainteresował się psychoanalizą i podjął szkolenie psychoanalityczne w British Psychoanalytical Society. W trakcie swojej kariery zawodowej współpracował z wieloma czołowymi postaciami w dziedzinie psychoanalizy, takimi jak Melanie Klein i Anna Freud.
W latach 20. i 30. XX wieku Winnicott zainteresował się psychoanalizą, co skłoniło go do podjęcia szkolenia w tej dziedzinie pod okiem Jamesa Stracheya i Joan Riviere. W 1935 roku został członkiem British Psychoanalytical Society. Jego praca w Hampstead Child Therapy Course and Clinic (założonej przez Annę Freud) umożliwiła mu dalsze zgłębianie zagadnień związanych z psychologią dziecięcą.
Jednym z kluczowych wkładów Winnicotta do psychologii była jego koncepcja wystarczająco dobrej matki. Jego podejście było oparte na obserwacjach klinicznych oraz pracy z matkami i ich dziećmi. Winnicott zwrócił uwagę na znaczenie wczesnych relacji między matką, a dzieckiem dla zdrowego rozwoju emocjonalnego i psychicznego.
Oprócz koncepcji wystarczająco dobrej matki, Winnicott wprowadził wiele innych kluczowych pojęć, takich jak „przestrzeń przejściowa” (transitional space) i „obiekt przejściowy” (transitional object). Te teorie podkreślają znaczenie symbolicznych przedmiotów i doświadczeń w rozwoju tożsamości dziecka oraz jego zdolności do radzenia sobie z rzeczywistością.
Winnicott podkreślał również znaczenie „prawdziwego ja” i „fałszywego ja” w rozwoju osobowości. „Prawdziwe ja” to autentyczne, spontaniczne i twórcze aspekty osoby, podczas gdy „fałszywe ja” to adaptacyjne maski przyjmowane w odpowiedzi na zewnętrzne oczekiwania i presje.
Winnicott pracował jako konsultant pediatra w Paddington Green Children’s Hospital przez ponad 40 lat. Jego prace kliniczne i teoretyczne miały ogromny wpływ na rozwój psychoanalizy i psychoterapii dziecięcej. Był także aktywny jako wykładowca, autor i członek licznych organizacji psychoanalitycznych. Jego książki, takie jak „The Child, the Family, and the Outside World” (1964), „Playing and Reality” (1971), oraz liczne artykuły, zyskały szerokie uznanie wśród psychologów, psychoanalityków i terapeutów na całym świecie.
Jego prace miały ogromny wpływ na rozwój psychoterapii dziecięcej oraz zrozumienie wczesnych relacji między rodzicami a dziećmi. Winnicott był pionierem w zrozumieniu, jak wczesne relacje wpływają na rozwój psychiczny i emocjonalny, a jego koncepcja wystarczająco dobrej matki stała się fundamentem dla wielu współczesnych podejść terapeutycznych i edukacyjnych, podkreślając znaczenie realistycznego i elastycznego podejścia do rodzicielstwa. Donald Winnicott zmarł 25 stycznia 1971 roku.