Słowo „stalking” pochodzi z języka angielskiego i wywodzi się od czasownika „to stalk”, który oznacza „podchodzić, skradać się, śledzić” – pierwotnie odnosiło się do polowania, zwłaszcza do cichego tropienia zwierzyny.
Stalking to uporczywe nękanie lub prześladowanie innej osoby, które wywołuje u niej strach, niepokój lub poczucie zagrożenia. Może przybierać formy, takie jak śledzenie, wielokrotne próby kontaktu (telefonicznego, poprzez portale społecznościowe, osobistego), wysyłanie niechcianych wiadomości lub prezentów, a także przejawiać się jako groźby i manipulacje.
Zachowania stalkera są zazwyczaj powtarzalne i mają na celu kontrolowanie ofiary, co prowadzi do jej psychicznego wyczerpania. Stalking może dotyczyć zarówno osób znanych sprawcy (np. byłych partnerów), jak i zupełnie obcych.
Współczesne znaczenie psychologiczne i prawne zaczęło kształtować się w latach 80. i 90. XX wieku w Stanach Zjednoczonych, gdy media i eksperci zaczęli używać tego terminu do opisu obsesyjnego prześladowania gwiazd i celebrytów przez fanów. Jednym z najbardziej znanych przypadków był stalking aktorki Rebecci Schaeffer, która została zamordowana przez swojego prześladowcę w 1989 roku.
Od tego czasu pojęcie stalking rozszerzyło się na różne formy nękania, obejmując nie tylko celebrytów, ale także zwykłych ludzi. Obecnie stalking jest rozpoznawany jako poważne przestępstwo w wielu krajach, a rozwój internetu spowodował pojawienie się nowej formy – cyberstalkingu.
W polskim prawie stalking jest przestępstwem określonym w art. 190a. Kodeksu karnego, za które grozi kara do 8 lat pozbawienia wolności, zwłaszcza jeśli prowadzi do targnięcia się ofiary na własne życie.
