W koncepcji Bandury (1977) poczucie własnej skuteczności bądź też oczekiwanie skuteczności wiąże się z kontrolą własnych działań. Spostrzegana skuteczność może odnosić się do specyficznych obszarów aktywności jak również może wyrażać ogólne przekonanie o możliwość prowadzenia skutecznego działania w sytuacjach problemowych bądź nowych. Nie jest jednak tożsama z gwarancją bądź oczekiwaniem osiągnięcia pozytywnego rezultatu. Poziom poczucia własnej skuteczności wpływa na sposób działania, wytrwałość oraz aspiracje. Osoby z niskim poczuciem własnej skuteczności w obliczu porażki mają tendencje do popadania w depresję oraz rezygnowania z osiągnięcia celu. Gdy osoby z wysokim poczuciem własnej wartości napotykają problemy, intensyfikują wysiłek w celu osiągnięcia założonego celu.
Spostrzeganie własnej skuteczności jest wyznacznikiem zamiarów i działań w różnych obszarach zachowań zdrowotnych. Locke i Latham (1990) podkreślają, iż im silniejsze są przekonania dotyczące własnej skuteczności, tym wyższe cele stawiają sobie ludzie i tym silniejsze jest ich zaangażowanie w zamierzone zachowanie nawet w obliczu piętrzących się porażek.
Własna skuteczność
Własna skuteczność (self-efficacy) to pojęcie psychologiczne wprowadzone przez Alberta Bandurę w ramach jego teorii społecznego uczenia się. Odnosi się do przekonania jednostki o jej zdolności do skutecznego radzenia sobie z zadaniami, pokonywania trudności i osiągania zamierzonych celów. Wysoka własna skuteczność sprzyja wytrwałości, motywacji i odporności psychicznej, natomiast niska może prowadzić do unikania wyzwań i szybkiego poddawania się w obliczu trudności. Jest kształtowana przez doświadczenia osobiste, obserwację innych, perswazję społeczną oraz regulację emocji. Ma kluczowe znaczenie w psychologii motywacji, edukacji i terapii.
