Pedagogika twórczości to subdyscyplina pedagogiki, która koncentruje się na badaniu, wspieraniu i rozwijaniu zdolności twórczych jednostek oraz grup. Jej głównym celem jest kształtowanie postawy twórczej u dzieci, młodzieży i dorosłych poprzez edukację, która nie tylko przekazuje wiedzę, ale również stymuluje kreatywne myślenie, innowacyjność oraz umiejętność rozwiązywania problemów. Pedagogika twórczości łączy teorię z praktyką, rozwijając metody i strategie nauczania, które sprzyjają rozwijaniu kreatywności w różnych kontekstach edukacyjnych i społecznych.
Pedagogika twórczości obejmuje dwa główne obszary: teorię pedagogiki twórczości (aksjologię), która skupia się na definiowaniu celów wychowania do twórczości i ich uzasadnieniu, oraz dydaktykę twórczości, której zadaniem jest tworzenie modeli nauczania twórczości oraz badanie czynników wpływających na ten proces. Pedagogika twórczości bardziej koncentruje się na nauczaniu twórczości niż na samym twórczym nauczaniu.
W polskiej literaturze pedagogicznej funkcjonują również inne określenia tej dziedziny, takie jak: pedagogika kreatywna, pedagogika twórcza, pedagogia twórczości, pedagogika zdolności twórczych, pedagogika kreatywności, psychodydaktyka kreatywności, dydaktyka kreatywna, dydaktyka twórczości, pedagogika oddziaływań twórczych oraz psychopedagogika działań twórczych.